All Posts

Üçüncü günüm bugün. Ama yine sanki ilk günümmüş gibi hissediyorum. Bir kere fabrika, hayal ettiğimden çok çok daha büyük. Bizim köyün yaslandığı dağlar kadar büyük makinelerle dolu içerisi. Çok gürültülü. Ama çok dağınık bir gürültü de değil hani. Makinelere yaklaştıkça kulaklar o makinenin ritimli gürültüsüne alışmaya başlıyor. Metalik bir şarkı gibi.      Minibüse bindiğim o öğleden sonradan beri her şey bir başka. Sanki kendimi dışarıdan izliyorum. Uykuda rüyada kendinizi

Gözlerini açıp karşıya baktığında, yüzünü örten tül parçasının arkasında bir çift kara göz gördü. Başını kaldırıp o kara gözlerin sahibini daha iyi görmek istedi ama kaldıramadı. Bu tül parçasını başına örttüklerinde, ona başını kaldırma demişlerdi. Tülün ağır kokusu nefes almasını zorlaştırıyordu. Bir yerlerden tanıdık geliyordu bu koku. Neydi, neydi?  diye düşündü. Ne zaman duymuştu bu kokuyu?.. Kara gözlerin hâlâ ona baktığını hissediyordu.“Tamam, hatırladım,” dedi içinden

Yıldızlardan söz ederdi şairler. Öyle sık ve öyle içli bir biçimde söz ederlerdi ki, insan onları gökyüzünden çok bir masalın sayfaları arasında sanırdı ilkin. Yıldızlar güzeldir, derlerdi. Baktıkça insanın içi açılırmış. Derinleşirmiş insan, durulurmuş. İnandım. Neye inandığımı bilmeden, sadece tekrar edilen her şey gibi bunun da doğru olduğuna inanarak, yıllarca taşıdım bu düşünceyi içimde. Oysa yıldızları pek görmemiştim ben. Göğün ne zaman karardığını fark etmeyecek kadar

“Bu seansa mutlaka gelmelisin, Sevim...” Arkadaşı Yeşim’in sesi, sanki bir şeyin büyüsüne kapılmış gibiydi. Gözlerindeki ifade, ofisin floresan ışıklarından daha donuktu; Sevim’in içini belli belirsiz bir huzursuzlukla dolduruyordu. “Yani... Anlatması zor,” diye fısıldadı Yeşim robotik ve ama tuhaf bir şekilde ağlamaklı bir ses tonuyla, neredeyse huşu içinde. “Başka bir gerçeklikten geçtim sanki. Görünmez ama hissedilebilen bir kapıydı bu. O seansı düzenleyen kadının enerjisi